RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

DER BLAUE ANGEL – Γαλάζιος Άγγελος 1930 (Josef Von Sternberg):

Ο τραγικός έρωτας ενός μεσήλικα καθηγητή για μια πικάντικη καμπαρετζού, ο γάμος και η εγκατάλειψη. Μια αλληγορία για την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπου το ηθικό και ψυχολογικό κατρακύλισμα του πρωταγωνιστή (καθηγητή), στυλοβάτη του κοινωνικού κατεστημένου, συνδυάζεται μ αυτό της Γερμανίας. Βαθιά πεσιμιστικό φιλμ, με εξαιρετική κινηματογράφηση των νεκρών χρόνων και χώρων. Ο Ιμανουέλ είναι ένας σχολαστικός και συντηρητικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο ο οποίος σε μία προσπάθεια να διαπιστώσει ποιοι από τους μαθητές του συχνάζουν στο καμπαρέ Γαλάζιος Άγγελος, το επισκέπτεται και γνωρίζει την σαγηνευτική Lola Lola τραγουδίστρια και χορεύτρια. Ο καθηγητής παγιδεύεται από τα θέλγητρα της, την παντρεύεται και την ακολουθεί σε μία on the road ζωή, πορεία προς την ολοκληρωτική απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για να καταλήξει ένα σχεδόν μέλος του γκροτέσκο θιάσου της. Οι χαμηλοί φωτισμοί μαζί με τις σποραδικά έντονες φωτοσκιάσεις εκφράζουν τις ψευδαισθήσεις και την κατάθλιψη του μίζερου καθηγητή, που αναπόφευκτα θα έρθουν αντιμέτωπες με τη ματαιότητα. Αυτό που μένει στο τέλος είναι η αισθησιακή φωνή της Λόλα, να τραγουδά το αινιγματικό «Falling in love again». Με μεγάλη σκληρότητα ο Von Sternberg παρακολουθεί τον ξεπεσμό του πρωταγωνιστή του. Παρ' όλο που η ταινία αυτή ανέδειξε τη Marlene Dietrich σε μεγάλο αστέρι, η εκπληκτική ερμηνεία του Emil Jannings είναι αυτή που ξεχωρίζει στην ταινία, με κορύφωση τη σεκάνς του τέλους. Ο Von Sternberg έδειξε μία αξιοσημείωτη προσαρμογή στα νέα τεχνικά δεδομένα (2η ομιλούσα ταινία του σκηνοθέτη), καθώς ασχολήθηκε διεξοδικά με τις δυνατότητες που του προσέφερε η χρήση των offstage ήχων (πόρτες που ανοιγοκλείνουν κ.λ.π.) ως προς την επίτευξη ενός πιο άμεσου και ρεαλιστικού ακουστικού αποτελέσματος. Ο Joseph Von Sternberg είναι φανερά επηρεασμένος από τους δασκάλους του γερμανικού εξπρεσιονισμού τουλάχιστον σ’ ότι αφορά τον περιβάλλοντα χώρο και τα σκηνικά. Η εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, η γωνιώδης λήψη του δρόμου στον οποίο βρίσκεται το καμπαρέ, το καταδεικνύει με απόλυτη σαφήνεια. Γοτθικό περιβάλλον, βαριές σκιές, εκτεταμένη χρήση chiaroscuro, κλειστοφοβική ονειρώδης ατμόσφαιρα… Οι λήψεις των κτιρίων, των εσωτερικών χώρων, το καμαρίνι της Lola Lola που μοιάζει με φετιχιστικό καταφύγιο, αποτελούν μία ευθεία αναφορά στις εικονιστικές κατακτήσεις του Caligari. Παράλληλα αποποιείται το παρελθόν των κινηματογραφικών του ηρώων, υπηρετώντας μία μηχανική σκηνοθεσία, καθοδηγώντας τους ηθοποιούς του χωρίς να τους τροφοδοτεί με πληροφορίες για το ενδεχόμενο παρελθόν των χαρακτήρων τους και κρατώντας το διαλογικό μέρος στον ελάχιστο παρονομαστή. Ο Sternberg είχε επιμείνει να δώσει το ρόλο στην Dietrich, παρά τις συμβουλές των συνεργατών του και το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθεί ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς μύθους.

1 σχόλια:

Helen Koro είπε...

Πρώτη φορά είδα την ταινία σε μικρή ηλικία,μάλλον γυμνάσιο,και τη λάτρεψα! Την είδα ξανά άλλες δύο φορές πρόσφατα,αλλά πάντα θυμόμουν τον άμοιρο καθηγητή να κρωζει σαν κόκορας,εξαθλιωμένο παίγνιο,άβουλο ον,θύμα του έρωτα του... αριστούργημα!

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy