RAGING BULL – Οργισμένο είδωλο 1980 (Martin Scorsese):

Το φιλμ που πολλοί θεωρούν ως το καλύτερο της δεκαετίας του '80, είναι ένα σημαντικό επίτευγμα σεναρίου, υποκριτικής, σκηνοθεσίας, και μοντάζ, μια διαπεραστική ματιά στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή, του μεταπολεμικού πρωταθλητή πυγμαχίας μεσαίων βαρών Jake LaMotta (στου οποίου την αυτοβιογραφία βασίζεται). Η ταινία περιέχει όλη την επίμονη διαλεκτική του έργου του Scorsese: την αυτοκαταστροφή, την επιβίωση, την αλαζονεία, την άνοδο την ύβρι, την ενοχή, την Πτώση, την Χάρη. Προσεγγίζοντας το έργο βλέπουμε ότι λαμβάνει χώρα σε δύο παράλληλα επίπεδα, την προσωπική ζωή του LaMotta και την πυγμαχική του καριέρα, που διαμορφώνονται γύρω από μια κοινή συνιστώσα, την οξύθυμη και βίαιη του φύση… Όντας μεγάλος αθλητής ήταν ένας άνθρωπος με ιδιόρρυθμο χαρακτήρα και αυτή η εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του είναι στο κέντρο της ταινίας, ενώ τα κατορθώματα του ως μποξέρ κινούνται και αυτά γύρω από μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Ο De Niro δίνει μία από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες (αφού έφτιαξε ένα γραμμωμένο αθλητικό κορμί, το χάλασε παίρνοντας τριάντα κιλά ώστε να μοιάζει προς το τέλος με βετεράνο) και βραβεύτηκε με Όσκαρ. Ο σκοπός του LaMotta είναι να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, το οποίο όμως δυναστεύει η μαφία με τους στημένους αγώνες. Ο μόνος ουσιαστικά φίλος του σ’ αυτή του την προσπάθεια είναι ο αδελφός του Joey (Joe Peski) που πέρα από χρέη μάνατζερ είναι αυτός που τον συντροφεύει σε όλες τις στιγμές… Παράλληλα με την συνεχώς ακμάζουσα καριέρα του, ο LaMotta παρακμάζει προσωπικά καθώς υποπτεύεται ότι η γυναίκα του τον απατά και βιαιοπραγεί εναντίον της πάσχοντας από μια αρρωστημένη ζήλια που φέρνει τους οικείους του, αντιμέτωπους με ακραίες καταστάσεις ανεξέλεγκτης βίας και οργής… Παρά τον τίτλο του Παγκόσμιου πρωταθλητή γίνεται παρανοϊκός βάλλοντας κατά της γυναίκας του και του αδερφού του. Ένας αντι-ήρωας, ανίκανος να αντιπαρέλθει τις προσωπικές τους ανασφάλειες, βαθύτατα ανώριμος, χρεώνει ευθύνες δικές του στο περιβάλλον του, βρίσκοντας διέξοδο στο ρινγκ (ο χώρος κάθαρσης του). Οι σκηνές εκεί με τα «παγώματα» της εικόνας και την αργή κίνηση αποδίδουν πολύ σκληρά πλάνα. Η μικρή παραμόρφωση που κάνει το ρινγκ να φαντάζει πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων απ’ ότι στην πραγματικότητα, κάνει τις σκηνές τρομερά εσωστρεφείς και υποκειμενικές δημιουργώντας όμως ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον. Οι μονομαχίες δεν βασίζονται σε κάποια στρατηγική, αλλά σε καθαρά, σκληρά χτυπήματα όπως ακριβώς είναι και τα πράγματα στο σκοτισμένο μυαλό του La Motta. «Ένας άνθρωπος απέναντι σ' ένα τοίχο. Ο Τζέικ Λα Μότα τα έχει όλα: μια όμορφη γυναίκα, μια κάντιλλακ, παιδιά. Θα τα χάσει όμως όλα γιατί πιστεύει ότι είναι ανάξιός τους, σημαδεμένος τρομερά από την ενοχή. Αυτή η ενοχή - καταλάβετέ το καλά - δεν ξεκινάει από μια συγκεκριμένη πράξη, είναι ομοούσια με το πρόσωπο. Εάν είχατε κληρονομήσει αυτή την ενοχή από τη στιγμή της γέννησής σας, πόση ελπίδα θα είχατε να απαλλαγείτε; Εάν στα κατάβαθα του εαυτού σας είσαστε πεπεισμένος για την αναξιότητά σας - όπως ήμουν εγώ ο ίδιος και όπως είμαι ακόμα ίσως - τι θα μπορούσατε να κάνετε; Είσαστε καταδικασμένος, έτσι δεν είναι;»(Scorsese). Έτσι αρχίζει η παρακμή του ήρωα. Ο La Motta χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, καταστρέφοντας τον εαυτό του, θέλοντας να ξαναβρεί το κομμάτι εκείνο της ψυχής, που είναι αμόλυντο από το προπατορικό αμάρτημα.