RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

WEEK END – Το σαββατοκύριακο 1967 (Jean-Luc Godard):

Η κεντρική μορφή της nouvelle vogue και ο μεγαλύτερος επαναστάτης του σύγχρονου κινηματογράφου, σε ένα αξεπέραστο αριστούργημα. Ένα απλό Σαββατοκύριακο στη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού παίρνει διαστάσεις εφιαλτικής περιπλάνησης, στα συντρίμμια της καταρρέουσας καταναλωτικής κοινωνίας. Πρόκειται για ένα έργο ορόσημο, που ορισμένοι κριτικοί θεωρούν ως την σημαντικότερη ταινία της δεκαετίας του '60, μία ανελέητη κριτική στην σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία και την αστική τάξη. Μέσα από την εμφάνιση εκπροσώπων της Δυτικής κουλτούρας (Ο Ρουσό, ο Ροβινσώνας Κρούσος, ο Νταντόν, η Έμιλι Μπροντέ, ο Μότσαρτ, κλπ.), δίνεται το στίγμα της ανακολουθίας της βιομηχανικής εποχής, με τα ιδανικά του ρομαντισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Στην αιχμή της πρωτοπορίας, οργισμένος όσο δεν παίρνει, μαχητικός και εικονοκλάστης, ο Jean-Luc Godard θα γύριζε το Week End, που ένας θεατής στην IMDB περιγράφει ως «το πιο παράξενο road movie που έγινε ποτέ». Αρνούμενος εντελώς τον ακαδημαϊσμό, τους κανόνες και τις συμβάσεις του κλασικού κινηματογράφου, προχωρεί στις πιο ριζοσπαστικές καινοτομίες ως προς την αποδιάρθρωση της κλασικής αφήγησης, εισάγοντας με τους νεωτερισμούς του, τον μοντερνισμό στον κινηματογράφο, καταργώντας την αναγκαιότητα των ρακόρ και χωρίς να σεβαστεί τους κανόνες του άξονα και της «βασικής κατεύθυνσης» (σκηνοθετικές τεχνικές απαράβατες από τον κλασικό κινηματογράφο), γεμίζει την ηχητική μπάντα από ένα σωρό ήχους του δρόμου και μουσικής, ώστε αρκετές φορές οι διάλογοι να μην ακούγονται καθαρά. Οι φωτισμοί του πάνε ενάντια στην λογική του νεταρισμένου (καθαρού) πλάνου, βάζει τους ηθοποιούς του να κοιτάζουν κατευθείαν στην κάμερα, διαλύοντας έτσι, κάθε δυνατότητα ταύτισης του θεατή με το έργο, φθάνει στο σημείο ν' αρνηθεί εντελώς την αφήγηση μιας ιστορίας και τις δραματουργικές αρχές του Αριστοτέλη υιοθετώντας ένα στιλ δοκιμιογραφικό, όπου η κάθε σκηνή διατηρεί την νοηματική της αυτονομία, χωρίς να έχει ανάγκη τις επόμενες, ή τις προηγούμενες για να υπάρξει (καταργώντας έτσι την αριστοτελική συνέχεια και την αφηγηματική μεταβατικότητα). Το Week End, βουτηγμένο στο παράλογο, κάθε άλλο παρά ομαλή ροή διαθέτει. Σκηνές διακόπτονται απότομα από κείμενα που εμφανίζονται στην οθόνη, χαρακτήρες απαγγέλλουν κάθε λογής αποσπάσματα, πολιτικά ή λογοτεχνικά, σταματώντας έτσι τη δράση, ο χρόνος πηδά απότομα από τη μια σκηνή στην άλλη. Κι όλα αυτά μέσα σε μια παγερή αδιαφορία για τα όσα εφιαλτικά και σουρεαλιστικά συμβαίνουν τριγύρω, λες και πρόκειται για καθημερινές, συνηθισμένες εικόνες. Βασικός του στόχος, να προσβάλλει και να γελοιοποιήσει όσο πιο πολύ και πιο λυσσασμένα μπορεί την αστική τάξη και τις αξίες της, τις εμμονές της, στο αυτοκίνητο, το χρήμα, τα οικονομικά συμφέροντα, την οικογένεια. Το Week End είναι ένα τοπίο της Αποκάλυψης της Δυτικής κοινωνίας που οδεύει στην πλήρη αποσύνθεση, την αυτοκαταστροφή και τον κανιβαλισμό. Το πεσιμιστικό μήνυμά του έρχεται σε αντίθεση με την «ευφορία» της αριστερής σκέψης εκείνης της εποχής και προαναγγέλλει το τέλος του σινεμά της μυθοπλασίας για τον Godard. Ένα στοχαστικό κινηματογραφικό δοκίμιο, με το γνώριμο ύφος του σκηνοθέτη και με το διάσημο τράβελλινγκ που διαρκεί πάνω από 7 λεπτά (το μεγαλύτερο στην ιστορία του κινηματογράφου), το οποίο δείχνει την αναστάτωση που προκλήθηκε σ' έναν επαρχιακό δρόμο, εξ' αιτίας ενός μποτιλιαρίσματος, οφειλόμενο στην μαζική έξοδο των αστών για το Σαββατοκύριακο.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ξφωξφηθδη

Ανώνυμος είπε...

ντακόορ ανωνύμ!

Αντωνύμ' είπε...

μόλις το (ξαναματα)είδα! τα είπες σωστά και ωραία! οι δύο ανωνυμοι πιο πάνω (ένας εκ των οποίων είμαι εγώ) καλά τα λεν κι αυτοί.

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy