KUMONOSU JO – Ο θρόνος του αίματος 1957 (Akira Kurosawa):

Ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του Kurosawa, στο οποίο πετυχαίνει μια εντυπωσιακή μεταφορά του «Μάκβεθ» στον ιαπωνικό μεσαίωνα, βυθίζοντας το θεατρικό λόγο του Shakespeare στην πολιτιστική παράδοση της Άπω Ανατολής, εκμαιεύοντας ένα φιλμικό αποτέλεσμα επικών διαστάσεων. Στην Ιαπωνία του 16ου αιώνα, ένας στρατιωτικός δολοφονεί τον τοπικό άρχοντα, παρακινούμενος από την προφητεία μιας μάγισσας και ανεβαίνει στο θρόνο. Εστεμμένος πλέον, ανοίγει έναν κύκλο αίματος προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία. Ο Toshiro Mifune όπως πάντα υποβλητικός στην ερμηνεία του, υποδυόμενος τον άπληστο στρατηγό διψασμένο για εξουσία. Η απληστία τον τυφλώνει, τα εγκλήματα συνεχίζονται για τη διατήρηση της εξουσίας, χωρίς όμως ο ήρωας να συνειδητοποιεί ότι απεργάζεται την αυτοκαταστροφή του. Αριστούργημα σπάνιας υποβλητικής δύναμης, που μοιάζει να εκτυλίσσεται στην απροσδιόριστη σφαίρα του μύθου. Με κατευθυντήρια γραμμή το δυναμισμό του θεάτρου Νο και μέσα από εικονικές αναπαραστάσεις εικαστικής μεγαλοπρέπειας, ο σκηνοθέτης κατορθώνει να αναπαραστήσει έναν Μακβέθ ελάχιστα αλλοιωμένο από την αυθεντική του καταγραφή, μα απόλυτα εναρμονισμένο με τις επιταγές της Ανατολικής τεχνοτροπίας, που συνίσταται κυρίως σε δυναμικές, επικές φωτογραφικές απεικονίσεις καθώς και σε σκιαγραφήσεις οξύτονων, αιχμηρών και ευθέων χαρακτήρων. Η συναρμογή αυτή χυτεύει ένα κράμα Σαιξπηρικής αγωνίας μέσα από την πλοκή και ενθουσιώδους, υποβλητικού συναισθηματισμού μέσα από τις αναπαραστάσεις, που μετατρέπουν το «Θρόνο του Αίματος» σε μια εξόχως επιδραστική φιλμική εμπειρία. Η βία που υπάρχει στον Σαίξπηρ, η προβληματική του γύρω από την δίψα της εξουσίας και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του ανθρώπου, ταιριάζουν απόλυτα με τη γενική θεματική του Kurosawa, κάτι που θα φανεί ακόμα καλύτερα στο «Ραν». Η ταινία στηρίζεται σκηνοθετικά σε μετωπικά πλάνα (το γκροπλάνο χρησιμοποιείται ελάχιστα) τα οποία αποδίδουν την επική διάσταση του έργου, ενώ δημιουργεί μια αντίθεση ανάμεσα σε σκηνές βίαιης αναταραχής και σκηνές στατικές, δραματικές. Μια αντίθεση που λύνεται στην τελευταία σκηνή, όπου το κινούμενο και το στατικό γίνονται ένα, με τη μετακίνηση του «ανθρώπινου» δάσους του «ιστού της αράχνης» και το θάνατο του Βασίζου/Μάκβεθ από τα βέλη των στρατιωτών του. Οι έντονες φωτοσκιάσεις, οι γκρίζοι όγκοι, η βροχή που πέφτει στο δάσος, εντείνουν την κλειστοφοβική αίσθηση μιας παγίδας από την οποία είναι αδύνατο να ξεφύγουν οι ήρωες. Μιας παγίδας που δεν έχει να κάνει με τη μοίρα, αλλά είναι συνέπεια των πράξεων του Βασίζου. Ξαναδιαβάζοντας τον Shakespeare ο Kurosawa, όχι μόνον τον απογυμνώνει από τα μεταφυσικά του στοιχεία, αλλά δίνει στο δράμα τη διαλεκτική και ιστορική διάσταση του. Μια σπουδαία πραγματεία πάνω στην «μετάλλαξη» που προκαλεί η εξουσία.