RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

TOKYO MONOGATARI – Τόκιο στόρι 1953 (Yasujiro Ozu):

Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών. Μια θαυμάσια επίδειξη τέχνης, διορατικότητας και ευαισθησίας, που κατάφερε να συλλάβει την ουσία της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, βοήθησε να χαρακτηριστεί ο Ozu ως ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου και μαζί με τους Kurosawa – Mizoguchi να αποτελέσουν τους ογκόλιθους του ιαπωνικού κινηματογράφου. Χρονικά τοποθετημένο οχτώ χρόνια μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, το Tokyo Story διηγείται την επίσκεψη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού στα παιδιά τους, που διαμένουν με τις οικογένειές τους στο Τόκιο. Εκεί όμως θα αντιμετωπίσουν την αδιαφορία, την αγνωμοσύνη και τον εγωισμό, ειδικά όταν θα τους στείλουν να μείνουν σε ένα ξενοδοχείο ενός τουριστικού θέρετρου, με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν να γυρίσουν στο χωριό τους, πληγωμένοι και πικραμένοι. Τότε όμως τους περιμένει μια μεγαλύτερη τραγωδία: η ηλικιωμένη γυναίκα πεθαίνει από άγνωστη αιτία και η ταινία εμβαθύνει σε μια ιδιαίτερα συγκινητική μελέτη για την θνητότητα. Ελεγειακή ιστορία απογοήτευσης και μεταβαλλόμενων αξιών, η οποία αποφεύγει περίτεχνα το μελόδραμα και δίνει περισσότερη έμφαση στην εικόνα για να προκαλέσει το αίσθημα του θεατή, παρά στα λεγόμενα των ηθοποιών. Η κινηματογραφική γλώσσα του Ozu είναι ως συνήθως εξόχως λιτή και απέριττη. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των ηλικιωμένων είναι πλασμένο με πολύ αγάπη, που προδίδει και την εύνοια του σκηνοθέτη στις αξίες και παραδόσεις της Ιαπωνίας. Η αναπτυσσόμενη εκσυγχρόνιση της Ιαπωνικής βιομηχανίας μετά τον 2ο ΠΠ που λειτούργησε σε βάρος της εθνικής της ταυτότητας, είναι παρούσα στο Tokyo Story και παρουσιάζεται μέσω εισαγωγικών πλάνων που απεικονίζουν φουγάρα εργοστασίων. Σκοπό τους έχουν να προσανατολίσουν τον θεατή ως προς τον κινηματογραφικό χώρο που εκτυλίσσεται το όλο δράμα. Άλλο ένα στοιχείο που τονίζει την εξασθένηση των παραδόσεων στον βωμό του κέρδους, είναι και η διαφορά στην ενδυματολογία των δύο γενεών. Οι γονείς φορούν τα παραδοσιακά κιμονό και τα παιδιά τους δυτικού τύπου ρουχισμό. Ο σκηνοθέτης οικειοποιείται μια πολύ ιδιόμορφη τεχνική. Δεν υπάρχει κίνηση της μηχανής λήψης ούτε επιτόπου ούτε στο χώρο. Γκρό κάδρα (εστίαση στο κεφάλι του ηθοποιού για να τονιστούν οι εκφράσεις του προσώπου) εναλλάσσονται με κάδρα με ολόκληρες φιγούρες και συνδέονται στο μοντάζ με βίαια ανεξάρτητα ΚΑΤ (αυτό το ΚΑΤ συνδέει δύο πλάνα από τα οποία το δεύτερο δεν περιέχει βασικά στοιχεία από το πρώτο) και ΚΑΤ επιστροφής (το πρώτο πλάνο περιλαμβάνει πολλά άτομα, το δεύτερο ένα από αυτά και το τρίτο πάλι όλα μαζί). Επίσης ο Ozu δεν χρησιμοποιεί καθόλου fade in ή fade out (βαθμιαία εμφάνιση μιας εικόνας ή το βαθμιαίο σβήσιμό της) και dissolve (βαθμιαίο σβήσιμο μιας εικόνας ενώ μέσα από αυτήν ταυτόχρονα εμφανίζεται μια καινούργια). Όλα αυτά, μαζί με την γωνία λήψης της μηχανής που είναι πάντα χαμηλή (από κάτω προς τα πάνω), συνθέτουν την χαρακτηριστική σκηνοθετική ματιά του Ozu. Αξιοπρόσεχτο είναι και το γεγονός ότι η διηγηματική ανάπτυξη του θέματος στο Tokyo Story ακολουθεί μια κυκλική πορεία. Έτσι ο θεατής θα βρει, με σημείο αναφοράς το μέσο της ταινίας, μια συμμετρική διάταξη από πανομοιότυπες ή αντικρουόμενες σκηνές. Η ταινία παραμένει μία από τις πιο δηκτικές μελέτες του κινηματογράφου, γύρω από την οικογένεια, την κοινωνία και το χάσμα των γενεών, ενώ η αισθητική της είναι απλά αριστουργηματική.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy