IL BUONO, IL BRUTTO, IL CATTIVO – Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος 1966 (Sergio Leone):

Το καλύτερο «σπαγγέτι – γουέστερν» του Leone και ένα από τα καλύτερα του είδους. Τοποθετημένο στην εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου, ο οποίος έχει ήδη κριθεί υπέρ των Βορείων, το έργο παρακολουθεί τρία καθάρματα, στις αχανείς εκτάσεις της αμερικανικής ενδοχώρας, που προσπαθούν να φτάσουν σε έναν θησαυρό, θαμμένο μαζί με έναν πεσόντα του πολέμου. Ο καλός (Clint Eastwood), έχει βρει έναν εύκολο τρόπο να βγάζει χρήματα, πιάνοντας τον άσχημο (Eli Wallach), ο οποίος είναι επικηρυγμένος για σχεδόν όλα τα αδικήματα που μπορεί να διαπράξει άνθρωπος, παίρνοντας την αμοιβή και σώζοντας τον κάθε φορά απ’ την κρεμάλα, ανεβάζοντας έτσι την τιμή του σε μυθικά ύψη. Η σχέση τους όμως μόνο στην εμπιστοσύνη δεν βασίζεται, παρότι η ζωή του άσχημου Τούκο κρέμεται κυριολεκτικά σε ένα σκοινί. Πόσο μάλλον, όταν στη μέση θα μπει και ο θησαυρός τον οποίο ψάχνει και η μεγαλύτερη μορφή των γουέστερν, ο κακός (Lee Van Cleef). Ο κάθε ένας έχει και από μια πληροφορία απολύτως απαραίτητη για την τοποθεσία, που από μόνη της όμως δεν αρκεί, γι αυτό και τα τρία ρεμάλια (ανάξια εμπιστοσύνης ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα) θα πρέπει να συνυπάρξουν. Το έργο ξεχωρίζει όχι τόσο για την πλοκή του όσο για την σκηνοθεσία και το μοντάζ. Ο Leone επικεντρώνεται στα αμιγώς κινηματογραφικά στοιχεία με τα οποία δομείται μια ταινία. Συνθέτει προσεκτικά την κάθε εικόνα, σαν να ζωγραφίζει ένα υπέροχο τοπίο, συχνά με πολύ κοντινά πλάνα. Δίνει ώθηση στην ιστορία με καινοτόμες τεχνικές του μοντάζ, που πολλές φορές ακολουθούν το ρυθμό της εκπληκτικής μουσικής του Ennio Morricone, παντρεύοντας την παράξενη ενορχήστρωση και τις ηλεκτρικές κιθάρες με πιο παραδοσιακά όργανα. Τα μακρόσυρτα γενικά πλάνα της υπαίθρου, συνδυάζονται με πολύ κοντινά στα πρόσωπα των ηρώων, μετατρέποντας τους, από κοινούς θνητούς σε μυθικές φιγούρες, ενώ οι γωνίες λήψης και ο ρυθμός της κάθε μονομαχίας οριοθετούν έναν χωροχρόνο που είναι αδύνατο να υπάρξει έξω από την οθόνη, καθώς είναι αντιρεαλιστικός και αποκλειστικά κινηματογραφικός. Παράλληλα, φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο, ο περφεξιονισμός του Leone. Κάθε κάδρο είναι σχεδιασμένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάθε πυροβολισμός έχει χορογραφηθεί ξεχωριστά. Κάθε ήχος έχει ενορχηστρωθεί τέλεια. Πρόκειται αναμφίβολα για το αρχετυπικό γουέστερν ένα αριστούργημα, μια οπερετική παρωδία των γνωστότερων κωδικών του γουέστερν πλημμυρισμένη με αμοραλιστικό χιούμορ, μπαρόκ υπερβολές, τελετουργική βία και αντιηρωικές αιχμές που όλα μαζί δίνουν στο φιλμ το χαρακτήρα μιας ουσιώδους μελέτης πάνω στην κοινωνία της Άγριας Δύσης. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, παρά μονάχα άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το προσωπικό τους συμφέρον, περνώντας μέσα από ιστορικές μάχες που δεν τους αφορούν καθόλου, εκμεταλλευόμενοι, ετοιμοθάνατους στρατιώτες, μοναχούς, λοχαγούς, ανάπηρους, πόρνες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Η τελευταία σκηνή της τριπλής μονομαχίας στο νεκροταφείο είναι σκηνή ανθολογίας.