THE NIGHT OF THE HUNTER – Η νύχτα του κυνηγού 1955 (Charles Laughton):

Η πρώτη, αλλά και τελευταία δημιουργία του ευρέως καταξιωμένου ηθοποιού Charles Laughton, είναι μια μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Davis Grubb και βασίζεται στην πραγματική ιστορία του εγκληματία Harry Powell που αναστάτωσε την τοπική «παρθένα» μόνο κατ’ επίφαση κοινωνία της Βιρτζίνια, ενώ θεωρείται μία από τις πιο όμορφες αμερικάνικες ταινίες που έγιναν ποτέ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οι Ηνωμένες Πολιτείες γεύονται τους πικρούς, άγουρους και φρέσκους ακόμα καρπούς του Μεγάλου Κραχ. Κάπως έτσι, ο Ben Harper γίνεται δολοφόνος στο όνομα 10.000 δολαρίων. Οι μόνοι που γνωρίζουν για το έγκλημα είναι τα μέλη της οικογένειας του, η αλαφροΐσκιωτη σύζυγος Willa και τα δυο μικρά παιδιά του. Μετά το έγκλημα δε θα αργήσει να έρθει η τιμωρία. Κι έτσι ο Ben περιμένει τη θανατική του καταδίκη στο ίδιο κελί μαζί με έναν σπεσιαλίστα στην εκκαθάριση χηρών τον Harry (Robert Mitchum). Όταν ο τελευταίος θα αποφυλακιστεί θα ντυθεί ιερέας και θα προσπαθήσει να αποπλανήσει τα γυναικόπαιδα, πάνω στην αναζήτηση του χαμένου θησαυρού. Η ερμηνεία του Mitchum στο ρόλο του ψυχοπαθούς δολοφόνου ιερέα Harry Powell, με τις λέξεις Love και Hate γραμμένες στα δάκτυλά του παραμένει αξέχαστη, όπως και η φωτογραφία του Stanley Cortez. Μια τρομακτική ιστορία χαμένης αθωότητας, που γίνεται ακόμα πιο καταθλιπτική επειδή βγαίνει μέσα από τα μάτια δύο παιδιών. Τα γεμάτα σκιές εσωτερικά του Laughton και τα παραμυθένια τοπία, χαρίζουν στην ταινία μια σχεδόν ονειρική ποιότητα. Μια διήγηση για το καλό και το κακό που προσωποποιούνται και μετουσιώνονται σε στοιχεία του γήινου κόσμου, κι όμως ενώ πατούν «εδώ», βρίσκονται «αλλού», σε άλλη διάσταση. Ενώ η αφήγηση ξεκινά σχεδόν από ένα αρχιμήδειο σημείο, όπου ο θεατής ατενίζει από την ίδια απόσταση και με την ίδια άνεση διάφορες πτυχές μιας όψης της πραγματικότητας, με το σημείο αυτό ως αναπόσπαστο μέρος της, σταδιακά ο θεατής ασπάζεται την οπτική των παιδιών, για να οδηγηθεί τελικά πέρα από την πραγματικότητα, σε ένα υπερρεαλιστικό σύμπαν. Η ονειρική σεκάνς του περάσματος στην άλλη όχθη του ποταμού παραμένει μία από τις πιο τρομακτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά, όχι εξ’ αιτίας αυτών που δείχνει, αλλά αυτών που κρατά εκτός κάδρου. Παράδοξη επιμιξία τρόμου, χιούμορ και θρησκευτικών προεκτάσεων, με τη στιγμή που η βάρκα με τα αποκοιμισμένα παιδιά σκαλώνει στην όχθη κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ζώων, πτηνών και ερπετών, να είναι ίσως η πιο όμορφη απ' όλες. H θεολογία της κάθαρσης που αυτοαναιρείται και ο μανιχαϊσμός του μυθικού λόγου ασφαλώς εντοπίζονται κατ’ εξοχήν αισθητικά: Αιχμηρός εξπρεσιονισμός στη φωτογραφία, έντονες και, καλώς εννοούμενα, στιλιζαρισμένες ερμηνείες, σφιχτό μοντάζ με τη συνετή εναλλαγή υποκειμενικών πλάνων και «φυγόκεντρων» γκρο πλαν, που αν απομονωθούν παραπέμπουν σε ζωγραφικούς πίνακες. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε στον πιο γνήσιο ορισμό του θρίλερ, αυτού που συγκινεί και ανατριχιάζει, σαν κραυγή στο σκοτάδι...