RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

LES QUATRE CENTS COUPS – Τα 400 χτυπήματα 1959 (Francois Truffaut):

Η ναυαρχίδα της «Νουβέλ Βαγκ», ένα αριστουργηματικό δράμα του Truffaut πάνω στην δύσκολη εφηβεία, ένας ύμνος στην τρυφερότητα, ένα δοκίμιο για την οικογένεια, το σχολείο, την ελευθερία... Ένα από τα σημαντικότερα φιλμ του νέου κύματος και ένα από τα καλύτερα του κινηματογράφου πάνω στην παιδική ηλικία, με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Έφηβος μαθητής από ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον προσπαθώντας να συγκαλύψει τα τραύματά του οδηγείται σε αντισυμβατική και ενίοτε εγκληματική συμπεριφορά και, τελικά, σε αναμορφωτήριο από το οποίο επιχειρεί να αποδράσει. Έντονα ποιητική και συναισθηματική ταινία, κάτι που φαίνεται από το πρώτο πλάνο της ταινίας και καθ' όλη τη διάρκειά της, με την κάμερα να ακολουθεί τον πρωταγωνιστή Αντουάν, σε κάθε του βήμα, ενώ στο βάθος αποτυπώνεται ο Πύργος του Άιφελ σαν τοτέμ στο μελαγχολικό Παρίσι που όλοι αγαπάμε. Ο σκηνοθέτης παίζει με τις αλληλένδετες έννοιες της ελευθερίας και της επιλογής, τόσο στην υπόθεση της ταινίας, όπου ο Αντουάν αρχικά απελευθερώνεται από τα δεσμά του σχολείου για να ανακαλύψει τον κόσμο και τον εαυτό του, που μετά από σειρά ανώριμων επιλογών θα τον μαντρώσει πάλι, όσο και σε ότι αφορά τη τοποθέτηση της ίδιας της ταινίας στο χώρο και το χρόνο, αφού χρονικά συνέβαλλε στο να ξεφύγει το σινεμά από την αδράνεια στην οποία είχε περιέλθει. Ένα αριστούργημα με καρδιά μικρού παιδιού και μυαλό ενήλικα, τιμά την παράδοση του ιταλικού νεορεαλισμού και αποτυπώνει όση ελευθερία δεν είχε χωρέσει ποτέ ξανά στην μεγάλη οθόνη. Ο δημιουργός αγκαλιάζει με στοργή και ταυτόχρονα θαυμάζει τον Αντουάν Ντουανέλ, τον 14χρονο ήρωά του που προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του για να οδηγηθεί στο αναμορφωτήριο. Η εναλλαγή των βλεμμάτων, του σκηνικού της προσωπικής του Οδύσσειας και της ενστικτώδους αμηχανίας του συνθέτουν το πορτρέτο μιας αδούλωτης παιδικής ψυχής, που θα φτάσει στο αλησμόνητο φινάλε να ατενίσει κατάματα το άπειρο. Ο Truffaut δημιουργεί μια ταινία ζεστή και νοσταλγική που παράλληλα διατηρεί την καυστική κριτική και το κοινωνικό σχόλιό της. Ανήσυχος και ονειροπόλος όπως οι περισσότεροι ήρωες των ταινιών του, αδιαφόρησε για της εξεζητημένες φορμαλιστικές έρευνες των συναδέλφων του και κατάφερε μ’ αυτό το έργο να επανεφεύρει την ιδανική τομή ανάμεσα στο λαϊκό σινεμά και τον κινηματογράφο ποιότητας. Δεν είναι πρωτοποριακή, δεν έχει πειραματισμούς αλλά δουλεύει πάνω στη σταθερή βάση της γραμμικής αφήγησης του «εμπορικού» κινηματογράφου, ιδιαίτερα στη μορφή που του έδωσαν το Χόλιγουντ και η γαλλική κινηματογραφική παράδοση (κυρίως μέσω του Renoir) εμπλουτίζοντας την, με μια σπάνια ευαισθησία, καλαισθησία και τρυφερότητα. Η μεγαλειώδης σκηνή της συνέντευξης του μικρού Αντουάν σε μια ψυχολόγο στο τέλος της ταινίας, χρωστάει αναμφίβολα τη δραστικότητα της στις διαδοχικές διπλοτυπίες των αλλεπάλληλων γκρο πλαν του παιδιού.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy