RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

PATHER PANCHALI – Το τραγούδι του μικρού δρόμου 1955 (Satyajit Ray):

Η πρώτη ταινία της τριλογίας του Απού, του Satyajit Ray, αναμφίβολα ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του παγκόσμιου κινηματογράφου, που σηματοδοτούσε την εμφάνιση ενός μεγάλου καινούριου σκηνοθέτη και ουσιαστικά ήταν το άνοιγμα του ινδικού κινηματογράφου προς τη Δύση. Η ταινία ήταν η αποκάλυψη του φεστιβάλ Καννών το 1956 και ήταν για τους Ινδούς ότι το Ρασομόν για τους Ιάπωνες λίγα χρόνια πριν. Ο εκπληκτικά πλούσιος λαϊκός κινηματογράφος της χώρας (το Bollywood κάνει τη μεγαλύτερη παραγωγή ταινιών στον κόσμο), δεν ήταν αποδεκτός στη Δύση με μοναδικές εξαιρέσεις τον Mrinal Sen και τον Ray. Ο μεγάλος λοιπόν Ray, υπήρξε μαθητής του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, απ’ τον ουμανισμό του οποίου επηρεάστηκε βαθύτατα. Αυτό που τον ώθησε στον κινηματογράφο ήταν ο «Κλέφτης ποδηλάτων» του De Sika που παίχτηκε το 1952, στο πρώτο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Ινδίας (σε Βομβάη, Μαντράς και Καλκούτα), παίρνοντας έτσι μια σημαντική επιρροή από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Λίγο αργότερα θα γνωρίσει τον Jean Renoir ο οποίος θα γίνει μέντορας του και θα τον βοηθήσει πολύ. Το συγκεκριμένο έργο είναι βασισμένο σε μυθιστόρημα του μαρξιστή συγγραφέα Μπενερτζί, το οποίο ο Ray γύρισε σε τρία επεισόδια (με την ενθάρρυνση του Renoir), το καθένα εκ των οποίων ήταν ξεχωριστή, αυτοτελής ιστορία. Με σημείο αναφοράς το βλέμμα ενός μικρού αγοριού, οι καθημερινές κακοτοπιές μιας φτωχικής οικογένειας σε χωριό της Βεγγάλης απογειώνονται από την κοινοτοπία του κοινωνικού ρεαλισμού σε μια γενναιόδωρη, λυρική συμφωνία εικόνων. Αυτό είναι και το πρώτο μέρος της «Τριλογίας του Απού» (θα ακολουθήσουν τα «Αparajito» και «Ο κόσμος του Απού») που συστήνει στους Δυτικούς εκτός από τη σημαντικότερη μορφή του ινδικού σινεμά, έναν μεγαλόκαρδο, ανθρωπιστικό κινηματογράφο, με μια συγκινησιακή δύναμη που παραμένει οικουμενική και διαχρονική. Ο Απού είναι ένα μικρό αγόρι από ένα χωριό, που ο πατέρας του αναγκάζεται να μετακομίσει στην πόλη για να βρει δουλειά, αφήνοντας την οικογένειά του να τα βγάλει πέρα όπως μπορεί. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη πλοκή, μόνο μια σειρά από συνηθισμένα γεγονότα που αναπλάθονται με εξαιρετική συναισθηματική δύναμη. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Museum of Modern Art της Νέας Υόρκης, το 1955 γνωρίζοντας απροσδόκητη επιτυχία και παίζεται επί σειρά εβδομάδων σε αίθουσες τέχνης. Εντούτοις παρ' όλη την αναγνώριση του Ray παγκοσμίως, στη πατρίδα του δε γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Το κοινό της Ινδίας ενδιαφερόταν μάλλον, περισσότερο για το θέαμα που προσέφεραν ταινίες όπως το Kaagaz Ke Phool. Με νεορεαλιστικές πάντως τάσεις και υπό τα οράματα ενός ουτοπικού μαρξισμού σκηνοθέτησε κι άλλες ταινίες (μικρά διαμάντια) που άγγιζαν ζητήματα της φεουδαρχικής δομής της ινδικής κοινωνίας, μέσα από δραματικές ιστορίες. Κλασικό παράδειγμα ένα άλλο αριστούργημα του, το «Μουσικό Δωμάτιο» του 1958.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy