BLUE VELVET - Μπλε Βελούδο 1986 (David Lynch):

Το πλέον αστραφτερό δημιούργημα της ιδιοφυΐας του David Lynch, μια εφιαλτική αλλά ακαταμάχητα ελκυστική κατάβαση στην κόλαση του ασυνείδητου, και από κει στο πραγματικό πρόσωπο της αμερικάνικης προαστιακής ευημερίας. Σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου νότου, όλα δείχνουν να κυλούν ήσυχα και μονότονα. Άσπροι φρεσκοβαμμένοι φράκτες και φρεσκοκουρεμένα γκαζόν. Το αμερικανικό όνειρο. Έτσι τουλάχιστον πιστεύει ο νεαρός φοιτητής Jeffrey Beaumont, ώσπου μια μέρα ανακαλύπτει ένα κομμένο ανθρώπινο αφτί σε ένα χωράφι κοντά στο σπίτι του. Αυτό είναι η αρχή μιας σειράς αλλόκοτων γεγονότων που αποκαλύπτουν το άλλο πρόσωπο της ήσυχης πόλης... Kαθώς η ταινία αρχίζει και οι τίτλοι πέφτουν -γράμματα γραφομηχανής γλιστράνε πάνω σ' ένα σκοτεινό φόντο από μοβ βελούδο. Ένας κόσμος διαβρωμένος μέχρι το κόκαλο, αν και φαινομενικά αθώος, ένας πλανήτης ψευδαισθήσεων, γεμάτος σεξ, σαδομαζοχισμό, βία, σουρεαλισμό, κακόψυχο χιούμορ, αλλά και απαράμιλλο οπτικό στυλ. O Lynch μας ξεναγεί σε ένα σύμπαν όπου δεσπόζουν οι φροϋδικοί συμβολισμοί, η ειρωνεία και η διεγερτική επίδραση ενός αναπάντητου μυστηρίου. Αναπτύσσοντας ένα μοτίβο, το οποίο αναδείχθηκε σε εμβληματικό γνώρισμα της μετέπειτα φιλμογραφίας του, ο Lynch φέρνει τα Αμερικανικά 50's των αναμνήσεών του στο σήμερα των 80's, βάζοντας το πρώτο θεμέλιο στο ενοχλητικά μη κατατάξιμο οικοδόμημά του. Αντλώντας υλικό από τις αγαπημένες του γοτθικές νουβέλες, στήνει τον δικό του παραισθησιογόνο κόσμο. Η αρχική σεκάνς των σκαθαριών -ντουμπλαρισμένη με ειδική, ακραία ηχητική επεξεργασία- προειδοποιούν απλώς πως ο σκοτεινός κάτω κόσμος πρόκειται τώρα να εγκατασταθεί στην καθημερινή ζωή, στο διαμέρισμα της Dorothy. Ξετυλίγοντας ένα νήμα δίχως τέλος και στην ουσία δίχως πρόθεση λογικής, ο Lynch χαρίζει ένα στοιχείο, μονάχα για να πάρει πίσω δύο, από όσους θεατές αναζητούν μία προφανή αφηγηματική γραμμή, σε μια φόρμα που μόνο φαινομενικά είναι ευθύγραμμη. Πολύ πριν το ύφος του περάσει στην σκοτεινή φάση του Lost Highway και τα παράλληλα σύμπαντα του Mullholand Drive, το 1986 ταρακουνά τον κομφορμισμό των θεατών, κρατώντας μυστικό το σημείο κλειδί του μύθου: ποια είναι η Dorothy; Ποια είναι τα κίνητρά της και γιατί ο Frank προσπαθεί με τη βία να της δώσει ένα λόγο να παραμείνει στη ζωή; Είναι αυτό άλλο ένα μυστικό σαδιστικά κρυμμένο από τον Lynch ή μήπως πρόκειται για ένα σκόπιμο κενό, μία μαύρη τρύπα, που χάσκει στη μέση του σελουλόιντ, μονάχα για να αφυπνίσει τον θεατή και να του υπενθυμίσει πως η αλήθεια του κινηματογράφου δεν συνάδει επ’ ουδενί με την κατανόησή του; «Eίναι καλύτερο να μη γνωρίζεις τι σημαίνουν ή πώς εξηγούνται οι καταστάσεις, γιατί θα φοβάσαι να τις αφήσεις να εξελιχθούν. H ψυχολογία καταστρέφει τη μαγική αίσθηση του μυστηρίου. Tο μετατρέπει σε νευρώσεις, σε ψυχολογικές καταστάσεις και, αφού του δίνει όνομα και ορισμό, του αφαιρεί τη δυνατότητα μιας απέραντης εμπειρίας». David Lynch. Την ίδια «ασθένεια», που κρύβεται ακριβώς κάτω από την επιφάνεια μιας φαινομενικά ήσυχης, μικρής πόλης, διερευνά και στο Twin Peaks, την αριστουργηματική τηλεοπτική σειρά που ακολούθησε τέσσερα χρόνια αργότερα. Αλλόκοτο ακριβώς όπως κι ο δημιουργός του.