MESHES OF THE AFTERNOON – 1943 (Maya Deren):

Ένα απ’ τα πιο επιδραστικά έργα στην ιστορία του σινεμά. Ένα μη-αφηγηματικό έργο, που έχει αναγνωριστεί ως ένα απ’ τα σημαντικότερα έργα του πειραματικού σινεμά, γυρισμένο με μια κάμερα 16 mm Bolex. Αντικείμενα-σύμβολα φορτισμένα με αμέτρητες σεξουαλικές ερμηνείες απαρτίζουν αυτή τη μόλις 18λεπτη ταινία-βουτιά στο γυναικείο υποσυνείδητο. Η Maya Deren, ψευδώνυμο της Eleanora Derenkowsky απ’ την Ουκρανία, πήρε το όνομα της (Maya), από τη μητέρα του ιστορικού Γκαουτάμα Σιντάρτα για να συμβολίσει την ψευδαισθησιακή φύση της πραγματικότητας. Η άρνηση της Deren να υποκύψει στα καθιερωμένα αφηγηματικά καλούπια επηρέασε αποφασιστικά όχι μόνο την αμερικανική avant garde σκηνή που ουσιαστικά η ίδια διαμόρφωσε εκ νέου αλλά και το mainstream σινεμά που διδάχτηκε από το ασύγκριτο ταλέντο της, το πως να κατασκευάζει σαγηνευτικά όνειρα / εφιάλτες από σελιλόιντ. Η κάμερα αποπνέει την υποκειμενική ματιά της ίδιας της σκηνοθέτιδας. Ο χορός είναι κεντρικό στοιχείο σ’ όλες τις ταινίες της όπως και εδώ. Η κίνηση του χορευτή δημιουργεί μια γεωγραφία που πριν δεν υπήρχε. Κεντρική φιγούρα είναι η ίδια η Deren, η οποία είναι βυθισμένη στην ασυνειδησία του νου της, αλιεύοντας, σε ένα ονειρικό πλέγμα, γεγονότα που θα ξεχυθούν στην πραγματικότητα. Συμβολικά αντικείμενα όπως ένα κλειδί και ένα μαχαίρι επαναλαμβάνονται καθ’όλη τη διάρκεια του φιλμ. Η Deren εξήγησε ότι ήθελε να βγάλει την αίσθηση της ανθρώπινης εμπειρίας για ένα γεγονός κι όχι να καταγράψει το γεγονός επακριβώς. Όπως συμβαίνει στα όνειρα ή σε γεγονότα που έχουν συμβεί πολλά χρόνια πριν και τα θυμόμαστε αμυδρά. Το «Meshes of the Afternoon» είναι η καμπή στη διαμόρφωση αυτού του ρεύματος, που ονομάστηκε πειραματικός κινηματογράφος και συντελείται το 1943. Η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στο σουρεαλισμό και διαπνέεται από μια αίσθηση τρόμου και ψυχολογικών παραμορφώσεων. Είναι παράλληλα όμως και μια ταινία με ισχυρή ποιητική αίσθηση και υπέροχη φωτογραφία, που συχνά αποδίδεται στο έμπειρο μάτι του συζύγου της, Alexander Hammid. Το φιλμ κάλυψε μουσικά ο τρίτος της σύζυγος, ο Teiji Ito, το 1952. Το απόγειο του ανεξάρτητου avant-garde κινήματος του Αμερικανικού σινεμά, που επηρέασε δημιουργούς όπως ο Kenneth Anger, και ο Stan Brakhage.