RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

TROIS COULEURS: BLEU – Τρία χρώματα: Μπλε 1993 (Krzysztof Kieslowski):

Το πρώτο μέρος της τριλογίας του Kieslowski, βασισμένης στα τρία χρώματα της Γαλλικής Επανάστασης και των ιδεωδών που συμβολίζουν (Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη), είναι ένα συγκλονιστικό υπαρξιακό θρίλερ. Η Juliette Binoche υποδύεται μια χήρα που αντιδρά στο θάνατο του συνθέτη συζύγου της και της κόρης της σε ένα τροχαίο δυστύχημα και παίρνει την απόφαση να αποσυρθεί από τον κόσμο, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να σπάσει κάθε συναισθηματικό δεσμό με ανθρώπους και αντικείμενα (που μαζί με τη χαρά φέρνουν και τον δυσβάσταχτο πόνο) και να νοιώσει ελεύθερη. Αυτός ο δρόμος όμως είναι αδιέξοδος. Μετά από αλλεπάλληλες υπαρξιακές αναδιφήσεις που ο μέγας Kieslowski εικονογραφεί δεξιοτεχνικά με χρήση γκρο πλάνων, προσώπων και αντικειμένων μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, με μυριάδες οπτικούς και ηχητικούς συμβολισμούς - σχεδόν καθετί στην ταινία υποκρύπτει και ένα δεύτερο νόημα πέρα από το εμφανές καταδηλωτικό (οι βουτιές στην πισίνα, τα ποντίκια, η γιαγιά που προσπαθεί να ρίξει το μπουκάλι στον κάδο, κλπ.), η ηρωίδα οδηγείται τελικά στην αποδοχή του Άλλου και μεταβολίζει τον πόνο σε Αγάπη. Η Ελευθερία ως ουμανιστική ιδέα όπως αποτυπώνεται στην πρώτη ρίγα της Γαλλικής σημαίας και η Ελευθερία ως ατομική διάσταση, η Ελευθερία του να μην έχεις τίποτα, η Ελευθερία του να χάνεις τα πάντα, όπως την καταγράφει η εκφραστική κινηματογραφική πένα του τελευταίου σκηνοθέτη της ψυχής. Εκεί που το τέλος συναντά μια νέα αρχή, εκεί που συναισθήματα απειλούνται από αποκαλύψεις μιας στιγμής, εκεί που οι αναμνήσεις στέκουν ως τείχη αδιαπέραστα μπροστά στην ανάγκη διαφυγής, ο σκηνοθέτης, προσαρμόζει τη θέληση ως κλειδί και την αγάπη ως όχημα της λυτρωτικής απελευθέρωσης. Ο δρόμος της απώλειας θα γίνει το εφαλτήριο για την εσωτερική αναδόμηση της Julie. Η ταινία πάλλεται μέσα στην έννοιά της άλλοτε σε επίπεδο οικουμενικό και άλλοτε βαθιά προσωπικό, αντανακλώντας στο πρόσωπο της Julie την πάλη ανάμεσα στην ασημαντότητα της ύπαρξης ως τη συνειδητοποίηση και τη λατρεία της μοναδικότητας. Μέσα από αυτή, ζωή και θάνατος, πόνος και λύτρωση, άρνηση και επιθυμία μοιάζουν να διαχωρίζονται από μια λεπτότατη γραμμή, επάνω στην οποία ο σκηνοθέτης υφαίνει για την ηρωίδα του άλλο ένα παιχνίδι άψογα δομημένο επάνω στις αντικρουόμενες αρχές της θέλησης και του τυχαίου. Η εσωτερική ερμηνεία της Binoche, η οποία αποδίδει τη συναισθηματική παράλυση/παραίτηση της Julie χωρίς υπερβολές και κραυγαλέες αντιδράσεις είναι πολύ καλή, ενώ η μουσική του Zbigniew Preisner είναι μουσική κάθαρσης με τον ύμνο της Αγάπης του Απόστολου Παύλου στο φινάλε και το εμπνευσμένο μοντάζ που συνενώνει όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις σε μία με διαφορετικές μορφές απλώς, συνταράζει.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy