RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

LA MAMAN ET LA PUTAIN - Η Μαμά και η Πουτάνα 1973 (Jean Eustache):

Μια από τις δέκα πιο θρυλικές γαλλικές ταινίες όλων των εποχών, το μποέμικο έπος του Eustache, απλώνεται σε ένα τετράωρο παραλήρημα πριν εκτοξευθεί σε μια αέναη αναζήτηση της ίδιας της «ζωής» και καταλήξει σε μια πραγματική εμπειρία. Ένας ανοιχτός διάλογος με οτιδήποτε θα μπορούσε να ορίζει την έννοια της εφηβείας, της φιλοσοφίας και της ήδη πολύπαθης καινοτομίας του avant-garde. Μέσα από τους τρεις ήρωες και την ανία της καθημερινής τους ζωής, ο Σαρτρ, το σεξ, η πόλη του φωτός, ένας τύπος που θέλει να κόψει το χέρι του και όλη η «φαντασίωση» μιας generation X πριν την πραγματική generation X δοκιμάζει την τέχνη του κινηματογράφου ως τέχνη της ανάλυσης, χτυπώντας κάτω από τη ζώνη κάθε παραδοσιακό κανόνα αφήγησης και σκηνοθεσίας. Ταινία ορόσημο του γαλλικού σινεμά που θεωρείται από πολλούς η τελευταία μεγάλη λάμψη της Νouvelle Vague και η πρώτη μετά-Nouvelle Vague ταινία.. Βραβευμένη με το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών το 1973, η ταινία υπήρξε ένα σκάνδαλο για την αθυροστομία και την ελευθεριότητα του χειμαρρώδους λόγου της, το ρηξικέλευθο της γραφής της και πέρασε στον χώρο του θρύλου, με την αυτοκτονία του δημιουργού της το 1981. Είναι αδύνατο να συνοψίσει κανείς την ιστορία αυτού του ασπρόμαυρου ποταμού, διάρκειας 220'. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Αλεξάντρ και της περίπλοκης σχέσης του με την Μαρί και τη Βερόνικα. Μια ιστορία ερωτικού τριγώνου; Όχι ακριβώς. Με αιχμή του δόρατος τις λέξεις και τον ακατάπαυστο διάλογο, η ταινία προσπαθεί να ανιχνεύσει το ψυχικό κενό και τον πόνο που προκαλεί ο ερωτικός χωρισμός και να ιχνηλατήσει την αινιγματική περιοχή της ψυχής, όπου γεννιέται, ανθεί και πεθαίνει ο έρωτας. Ο Αλεξάντρ, μποέμ που ζει στην κόψη του κύματος, εναντιώνεται στην ομαλοποιημένη και κομφορμιστική post-68 πραγματικότητα, έχοντας ως στόχο να την υπερβεί. Καλπάζοντας κυριολεκτικά πάνω στις λέξεις, προσπαθεί να βάλει τάξη και στο ψυχικό και στο συναισθηματικό του χάος χρησιμοποιώντας τις λέξεις σαν σφαίρες, σαν εργαλεία αποδόμησης και ανασυγκρότησης του κόσμου. Και πράγματι οι λέξεις έχουν σχεδόν μια υλική υπόσταση, θαρρείς και κινηματογραφούνται σε πρώτο πλάνο και ο συνεπακόλουθος διάλογος είναι η μόνη αισθητική δομή αυτής της οριακά παράδοξης ταινίας. Οι λέξεις ξεχύνονται σαν αφηνιασμένα άλογα, αποδεσμεύοντας το ενεργειακό τους φορτίο, επιδιώκοντας να φτάσουν στις πηγές της γλώσσας, εκεί όπου η εικόνα θα ταυτιστεί με το κείμενο και η τάξη του λόγου θα προσδώσει ένα νόημα στην αταξία του κόσμου. Με μια έμφυτη διάκριση μεταξύ στιλ και πόζας, εφευρίσκει τις ανεπαίσθητες ισορροπίες ώστε να ειρωνεύεται αυτό που αγαπά (το ασταμάτητο κάπνισμα, τη λογοδιάρροια, τα λυρικά ξεσπάσματα). Ο Eustache δεν τηρεί μια αυστηρή και αμετακίνητη οπτική γωνία, στα ρευστά γκρο πλάνα του άλλοτε νιώθουμε ότι βλέπουμε τον ίδιο και άλλοτε μοιραζόμαστε μαζί του την θέση του θεατή-ακροατή. Ταινία, ανησυχαστική, ριζοσπαστική και οριακής ευαισθησίας, «η Μαμά και η Πουτάνα» μιλά για τη δυσκολία του να ζεις, για τον πόνο του έρωτα, την τρυφερότητα της αγάπης, για την απώλεια του χρόνου, για την τρέλα και την αγωνία της ύπαρξης.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy