SHICHININ NO SAMURAI – Οι επτά Σαμουράι 1954 (Akira Kurosawa):

Ταινία σταθμός για το είδος, καθώς θεωρείται η μεγαλύτερη περιπέτεια όλων των εποχών. Το έργο που επηρέασε όσο κανένα άλλο τα αμερικανικά φιλμ που ακολούθησαν. Ένα χωριό στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα κινδυνεύει από λιμό εξαιτίας των συχνών επιδρομών μίας συμμορίας ένοπλων ληστών. Οι χωρικοί αποφασίζουν να προσλάβουν επτά περιπλανώμενους Σαμουράι με μοναδικό αντάλλαγμα την παροχή τριών φτωχικών γευμάτων την ημέρα. Παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες, οι άνεργοι πολεμιστές προστατεύουν το χωριό και εξολοθρεύουν τους πολυπληθέστερους ληστές σε μία τελική μάχη κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Όχι χωρίς απώλειες όμως. Η ταινία είναι ένας ύμνος στη συλλογικότητα και τη δυναμική υπεράσπιση των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων. Οι επτά Σαμουράι είναι πραγματικοί ήρωες όχι επειδή χειρίζονται με μαεστρία το ξίφος και το τόξο, αλλά επειδή υψώνουν το κουρελιασμένο λάβαρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πολεμούν ενωμένοι, ενάντια στα φαινόμενα κοινωνικής αδικίας ενός φεουδαρχικού συστήματος που αδιαφορεί για την επιβίωση όσων το τρέφουν. Το ασπρόμαυρο αριστούργημα που έκανε διάσημο τον Akira Kurosawa στον δυτικό κόσμο απεικονίζει έναν σκληρό και βίαιο κόσμο με μια ποιητική ματιά που θυμίζει ελεγεία. Αυστηρές φόρμες, κοφτοί διάλογοι και άψογα χορογραφημένες σκηνές ρεαλιστικής μάχης δίνουν τον τόνο σε μία ταινία που είναι ταυτόχρονα βαθιά υπαρξιακή αλλά και ουμανιστική. Χωρίς αστραφτερές πανοπλίες, ψηφιακά εφέ και υπερφυσικές ικανότητες, οι «7 Σαμουράι» δανείζονται μορφολογικά στοιχεία από τη μυθολογία του αμερικάνικου Γουέστερν και παράλληλα καθιερώνουν το κινηματογραφικό είδος των ταινιών με Σαμουράι. Με ένα καστ αποτελούμενο από ονόματα θρύλους όπως οι Takashi Shimura και Toshiro Mifune, ο Kurosawa πετυχαίνει ένα ιστορικό έπος δράσης που προσωπικά θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του ιαπωνικού κινηματογράφου. Στην κορύφωση του φιλμ (εκεί που κρύβεται και το μεγαλείο του), οι Σαμουράι και οι χωρικοί σκοτώνουν τους ληστές, σε αξέχαστες σκηνές μαχών με πρωταγωνιστές τη λάσπη και τη βροχή. Αυτές οι σκηνές μαχών είναι αξεπέραστες και επεξεργασμένες μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια, αποτελώντας την πρώτη ύλη για τη μελέτη πάνω στο συγκεκριμένο πεδίο, αρκετών σκηνοθετών που ακολούθησαν, μεταξύ των οποίων και οι Spielberg και Lucas. Οι σκηνές αυτές έρχονται σε αντίθεση με το μέχρι τότε αργό - αλλά εξίσου ενδιαφέροντα - ρυθμό του φιλμ, όπου ο κάθε Σαμουράι εμφανίζεται με τη σειρά του στους θεατές, παρουσιάζοντας το χαρακτήρα του, με ένα λακωνικό τρόπο. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ταινιών του Kurosawa είναι η διαλεκτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στην υπερβολική βία ή το πάθος από τη μια μεριά και τις στιγμές στατικότητας και περιορισμένης έντασης από την άλλη. Τέλος η ταινία έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, με ένα εκπληκτικό τρόπο, την κουλτούρα των Σαμουράι, μια τάξη άφοβων και βίαιων πολεμιστών, που κυριάρχησε στην Ιαπωνία για περισσότερα από 600 χρόνια και είχε πάνω κι απ’ την ίδια τη ζωή, ηθικές αξίες όπως η τιμή και η αξιοπρέπεια.