BARRY LYNDON – Μπάρι Λίντον 1975 (Stanley Kubrick):

Μια άψογη μεταφορά στην οθόνη του ομότιτλου μυθιστορήματος του Ουίλιαμ Μέικπις Θάκερέϊ, αποτέλεσμα μιας τριετούς σκηνοθετικής δουλειάς, που αγγίζει την εικαστική τελειότητα. Η ταινία αφηγείται τις περιπέτειες ενός Ιρλανδού τυχοδιώκτη του 19ου αιώνα, που προσπαθεί να ενταχθεί στους αριστοκρατικούς κύκλους, χρησιμοποιώντας το χαφιεδισμό, το θράσος, την ικανότητά του στα όπλα και τη γοητεία του στις γυναίκες. Οι προσπάθειες αργούν να ευοδωθούν, αλλά τελικά στέφονται με επιτυχία, χάρη σ' ένα ακρωτηριασμό του ήρωα, συνέπεια ενός πυροβολισμού σε μονομαχία τιμής. Ποτέ άλλοτε ο κινηματογράφος δεν απέδωσε με τόση πιστότητα το παρελθόν, οι εικόνες θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες της εποχής, ενώ μία νέα τεχνική του διευθυντή φωτογραφίας, επέτρεψε την φωτογράφηση εσωτερικών χώρων χωρίς επιπρόσθετο φωτισμό, παρά μόνο με το φως των κεριών (η εικόνα έτσι δεν αποκτά μόνο περισσότερο ρεαλισμό, αλλά και μια ιδιαίτερη φωτεινότητα και θέρμη, που αντικατοπτρίζει πιστότερα τα συναισθήματα της στιγμής). Θεωρώ ως σκηνή ανθολογίας, την σκηνή όπου ο ήρωας μας βρίσκεται μαζί με την αριστοκράτισσα που προσπαθεί να γοητεύσει στο ίδιο τραπέζι και μετά την ακολουθεί στο μπαλκόνι. Η διασταύρωση των γεμάτων ένταση αλλά συγκρατημένων βλεμμάτων και η ενορχήστρωση των κινήσεων των δύο ηθοποιών με την μουσική μέσω του μοντάζ, συγκλονίζουν, με τον ρυθμό και την ποίηση που παράγουν. Με το «Μπάρι Λίντον» ο Kubrick φέρνει νέες καινοτομίες στο σινεμά. Χρησιμοποιώντας φακούς με το μεγαλύτερο δυνατό διάφραγμα που υπήρχε τότε και που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ξανά ποτέ πιο πριν (τους πήρε από τη NASA), κατάφερε να φωτίσει ένα δωμάτιο μόνο με το φως των κεριών, χωρίς την συνδρομή τεχνητού φωτισμού. Με αυτόν τον τρόπο, επανέφερε στο φιλμ, την χαμένη από την χρήση του τεχνητού φωτισμού μαγεία, που αποκτά ένα δωμάτιο φωτισμένο μόνο από κεριά. Όσο για τα εσωτερικά πλάνα της ημέρας (αυτά που γυρίζονται σε κλειστούς χώρους και όχι στην ύπαιθρο ή στην πόλη), τα γύρισε μόνο με το φως που έμπαινε από τα παράθυρα, αναζητώντας έτσι - όντας απίστευτα τελειομανής - τον μέγιστο δυνατό ρεαλισμό που μπορούσε να πετύχει. Πρώτη φορά εσωτερικός φωτισμός τρεμοπαίζει χωρίς να ενοχλεί η (τεχνητή) περιοδικότητά του, πρώτη φορά τα πρόσωπα είναι τόσο τρυφερά και συγχρόνως σωστά φωτισμένα. Μια σταθερά έντονη έλλειψη συναισθήματος πλανάται σε όλη την ταινία, υποχρεώνοντας τον θεατή να εισπράξει εν τέλει, μετά από 3 ολόκληρες ώρες μια αφόρητη μιζέρια και θλίψη που αποπνέει αυτή η υπέροχα ζωγραφισμένη ζωή, που περιγράφεται ως μοίρα. Μια υπέροχη ταινία, αν και όχι από τις πιο διάσημες του Kubrick.