HIROSHIMA MON AMOUR – Χιροσίμα, αγάπη μου 1959 (Alain Resnais):

Ο Resnais προσγειώνεται με ισχύ μεγατόνων στο πεδίο του κινηματογραφικού μοντερνισμού. Ένα ανώνυμο ζευγάρι θα ζήσει για 24 ώρες έναν τυχαίο παθιασμένο έρωτα. Παντρεμένοι και οι δύο. Ο άνδρας, Γιαπωνέζος αρχιτέκτονας από τη Χιροσίμα, έλειπε στον πόλεμο όταν έγινε η πτώση της βόμβας. Η γυναίκα, Γαλλίδα ηθοποιός (που τώρα βρέθηκε στη Χιροσίμα για να παίξει σε μια ταινία για την ειρήνη), τότε ζούσε στην πόλη που είχε γεννηθεί, την επαρχιακή Nevers. Και για τους δύο, η πτώση της βόμβας είχε σημάνει το τέλος του πολέμου και την αρχή μιας καινούργιας ζωής. Η ταινία ξεκινά με την εικόνα των δύο γυμνών σωμάτων των εραστών, την οποία διαδέχονται οι εικόνες των νεκρών, ακρωτηριασμένων, παραμορφωμένων σωμάτων των θυμάτων της βόμβας. Μια ταινία πάνω στη μνήμη, όπου εικόνα, μουσική, διάλογοι και αφήγηση, δένονται με ένα πρωτότυπο, που καταργούσε τη μέχρι τότε αφηγηματική δομή για ένα εντελώς μοντέρνο, επαναστατικό και ανατρεπτικό, τρόπο. Οι εικόνες της νυχτερινής Χιροσίμα, τα φρικιαστικά επίκαιρα με τα θύματα της βόμβας, οι πανέμορφες ερωτικές σκηνές, οι λογοτεχνικοί διάλογοι που έγραψε η γνωστή συγγραφέας του «νουβό-ρομάν» Marguerite Duras, τα περάσματα του χρόνου από το παρόν στο παρελθόν με φλας - μπακ (τούτη η ιδιοφυής σύνδεση του ατομικού και συλλογικού δράματος), η ανεξαρτητοποίηση της ηχητικής μπάντας από την εικόνα και τις καθαρά αφηγηματικές λειτουργίες, δημιουργούν μία οπτικοακουστική σύνθεση σε λυρισμό και δραματική δύναμη, που κάνουν την ταινία ένα καθαρό αριστούργημα, οι μορφικές καινοτομίες της οποίας κάλλιστα συγκρίνονται με αυτές του «Πολίτη Κέιν». Η ταινία γυρνάει την πλάτη σε κάθε έννοια γραμμικής ροής. Ο Resnais, που μέχρι τότε είχε ασχοληθεί μόνο με ντοκιμαντέρ, κατάφερε μέσω ενός περίπλοκου συνδυασμού φλασ-μπακ, να αλλάξει την έννοια του υποκειμενικού χρόνου στο σινεμά. Μαζί με το «Κομμένη την ανάσα» του Godard, το «Χιροσίμα αγάπη μου» αποτελεί το σημείο τομής του σύγχρονου, μοντέρνου σινεμά. Το παρελθόν και το παρόν, η μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, η προσωπική και η κοινή αγωνία, η Χιροσίμα και το Nevers υφαίνουν με αριστοτεχνικό τρόπο ένα πυκνό καμβά και παράγουν την ψευδαίσθηση μιάς αλλόκοτης απουσίας της έννοιας χρόνος. Η ταινία διακρίνεται επίσης και για την εξαιρετική της φωτογραφία και τη μουσική επένδυση. Φιλμ ιδιαίτερα σημαντικό στην εξέλιξη του σύγχρονου κινηματογράφου, για το οποίο ο δάσκαλος Βασίλης Ραφαηλίδης είχε γράψει: «Ένα φιλμ που επέβαλε έναν καινούργιο αφηγηματικό τρόπο, καθαρά και απόλυτα κινηματογραφικό, που δεν είναι δανεισμένος από άλλες τέχνες».