SAIKAKU ICHIDAI ONNA – Η ζωή της Οχάρου 1951 (Kenji Mizoguchi):

Η ταινία που έμελλε να προσδώσει στον Mizoguchi διεθνή φήμη και να του χαρίσει το βραβείο στο Φεστιβάλ της Βενετίας. H Oχάρου, μια ηλικιωμένη πόρνη, βρίσκει καταφύγιο σ' έναν αρχαίο ναό. Στέκεται μπροστά στο άγαλμα του Βούδα. Το πρόσωπο του αγάλματος γίνεται η αφορμή να έρθουν στην επιφάνεια οι αναμνήσεις από το παρελθόν. Κόρη ευγενούς της αυτοκρατορικής αυλής, η Oχάρου ερωτεύτηκε έναν άνδρα κατώτερης κοινωνικής θέσης, τον χαμηλόβαθμο Σαμουράι Κατσουμοσάκε (Toshirô Mifune). Όμως η σχέση τους δεν γίνεται αποδεκτή από τον κοινωνικό περίγυρο της ηρωίδας: ο εραστής της αποκεφαλίζεται και η Oχάρου με την οικογένειά της εκδιώκεται από το Παλάτι. H προσπάθειά της να αυτοκτονήσει αποτυγχάνει. H αναζήτηση, από έναν τοπικό ηγεμόνα, μιας παλλακίδας, θα προσφέρει στην Oχάρου την ευκαιρία να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τον πατέρα της. Η κοινωνική άνοδος και τα χρήματα είναι τα οφέλη για την οικογένεια απ' αυτήν τη σχέση. Όταν όμως, ως αποτέλεσμα της σχέσης της Oχάρου με τον ηγεμόνα, γεννιέται ένα αγόρι, η ηρωίδα, μετά από συνωμοσία των αυλικών και του ζηλόφθονου χαρεμιού, εκδιώκεται από το αρχοντικό. Απογοητευμένος και γεμάτος χρέη (σχεδίαζε να ζήσει μια άνετη και ήσυχη ζωή με τη βοήθεια του άρχοντα), ο πατέρας της την ωθεί να γίνει πόρνη. Αυτή περιφέρεται στους δρόμους, πρώτα ένας άνδρας, μετά ένας δεύτερος... Μια μέρα, καθώς είναι έτοιμη να καταρρεύσει από την πείνα, η μητέρα της, χήρα πλέον, τη βρίσκει και της ανακοινώνει ότι ο άρχοντας πατέρας του παιδιού της θέλει να τη δει. Η Οχάρου τρέχει στο παλάτι, ελπίζοντας σε κάποια αποκατάσταση, ή τουλάχιστον ότι θα έχει την ευκαιρία να δει το γιο της. Όμως εκεί θα μάθει ότι ο φεουδάρχης θέλει να την εξορίσει από τη χώρα για να μη διαρρεύσει το μυστικό της απαίσιας ζωής της. Η Οχάρου θα τα καταφέρει να δραπετεύσει και να καταφύγει σε ένα μοναστήρι… Μια συγκλονιστική πορεία της συγκεκριμένης γυναίκας προς τη μοναστηριακή ζωή και το τέλος του ταξιδιού για εκείνους που μάταια αναζητούν αλλά χάνουν κάθε ευκαιρία για επίγεια χαρά. Η προσφιλής τεχνική που τελειοποίησε ο Mizoguchi αναφορικά με τη δημιουργία της συγκεκριμένης αντίστοιχης ατμόσφαιρας, είναι το πλάνο-σεκάνς, με την κάμερα να παραμένει πάντοτε σε σχετική απόσταση από τα δρώμενα. Το μήκος του πλάνου επιδρά κατά τον άλφα ή βήτα τρόπο στην αντίληψη του θεατή, ο οποίος έχει την αίσθηση μιας φαινομενικής πραγματικότητας όσων βλέπει. Η απόσταση κάμερας-θέματος κάνει εφικτή την αίσθηση του χώρου, ταυτόχρονα με τον προσδιορισμό της ταυτότητας των ατόμων και του περιβάλλοντός τους, που καταλήγουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Τα μεγάλης διάρκειας πλάνα και η χρήση του βάθους πεδίου που αξιοποιεί με το φόντο και το πρώτο πλάνο, ενεργοποιούν το σύνολο του χώρου που εμπεριέχεται στο κάδρο. Μια τέτοια κινηματογραφική πληρότητα απαιτεί από το θεατή προσήλωση και προσπάθεια, αφού δεν υπάρχει ιεράρχηση, ούτε προνομιούχα κέντρα προσοχής. Στην οθόνη, μέσα από διάφορες γωνίες λήψης, κάθε πλάνο, είτε κοντινό είτε γενικό, με βάθος πεδίου, έχουν σύμφωνα με μιαν απαράβατη αρχή αποκέντρωσης, ίση σημασία, ένα ποικιλόμορφο σύστημα «αρθρώσεων» και αλληλεξαρτήσεων, αδύνατον να κατακτηθεί με τη πρώτη ματιά. Ο Peter Wollen στο βιβλίο του για τη σημειολογία στον κινηματογράφου είχε πει: «Για την ιστορία θα πρέπει να προσθέσω πως τα αριστουργήματα του Mizoguchi, του Renoir και του Rossellini, είναι ανώτερα από οποιαδήποτε αμερικάνικη ταινία».