PSYCHO – Ψυχώ 1960 (Alfred Hitchcock):

Η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του μετρ και πρότυπο για εκατοντάδες θρίλερ που ακολούθησαν. Μια νεαρή κοπέλα, η Μάριον, έχοντας βαρεθεί τη ζωή που κάνει κλέβει 40.000$ από το αφεντικό της και κατευθύνεται προς την Καλιφόρνια, όπου μένει ο εραστής της, Σαμ. Κουρασμένη καταλήγει στα μισά του δρόμου σε ένα motel. Ιδιοκτήτης και διευθυντής είναι ένας ήσυχος, φαινομενικά, νεαρός ο Νόρμαν (Anthony Perkins στο ρόλο της ζωής του), ο οποίος όμως αποδεικνύεται ένα άτομο με διαταραγμένη προσωπικότητα... Το θρίλερ που άλλαξε για πάντα τις ισορροπίες στο σινεμά του τρόμου και θα αποτελεί μέχρι το τέλος του κινηματογράφου, ως είδος καλλιτεχνικής έκφρασης, έναν από τους πολυτιμότερους ακρογωνιαίους λίθους ευφυούς –εικονικής και μυθοπλαστικής- αφήγησης. Βαδίζοντας επάνω στο τόσο γνώριμο του, παραπλανητικό για το θεατή μονοπάτι, ο Hitchcock, αποπροσανατολίζει συνεχώς το κοινό τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια τους και φτάνοντας μέχρι το χείλος του γκρεμού, τους δείχνει την άβυσσο. Εστιάζοντας την αρχική πλοκή στην προσπάθεια διαφυγής της Μάριον με τα χρήματα στην τσάντα, ξεγελά το ανυποψίαστο βλέμμα, με ένα ψευδεπίστρωμα ταινίας καταδίωξης. Η παρουσία του ζευγαριού στο φθηνό ξενοδοχείο, βάζει τις βάσεις για μια ερωτική ιστορία, δίνοντας την αίσθηση ότι όλη η ιστορία θα περιστραφεί γύρω από αυτό το ζευγάρι. Η συνέχεια όμως είναι τρομακτική, με αποτέλεσμα η αίσθηση του θεατή να είναι διπλά φρικιαστική! Η δολοφονία της κεντρικής ηρωίδας στο πρώτο τρίτο της ταινίας (ένα μεγάλο τόλμημα για τα αφηγηματικά δεδομένα στο οποίο ο Hitchcock δεν δίστασε), αφήνει άφωνους και αμήχανους τους θεατές. Μητριαρχία, διχασμός προσωπικότητας, σχιζοφρένεια και η περίφημη σκηνή της δολοφονίας του μπάνιου με το αριστουργηματικό ντεκουπάζ. Εντυπωσιακή παραμένει η επιβλητική αρχιτεκτονική δομή της ταινίας, όπου ένα κάθετο συγκρότημα (το σπίτι της μητέρας του Νόρμαν Μπέιτς πάνω στο λόφο) δεσπόζει και επιβλέπει ένα οριζόντιο αρχιτεκτονικά συγκρότημα (το μοτέλ). Ο πρώτος χώρος είναι εκείνος του απαγορευμένου, βασίλειο της κακιάς μητέρας - ευνουχίστριας, που η απειλητική σκιά της πλανάται στα παράθυρα. Ο δεύτερος χώρος φαινομενικά φυσιολογικός είναι εκείνος των ανεκπλήρωτων ερωτικών πόθων (ο Νόρμαν που παρακολουθεί τη Μάριον να γδύνεται). Ο τρόμος στο Ψυχώ γεννιέται μέσα από τη διαλεκτική σχέση αυτών των δύο χώρων, που κανείς δεν διασχίζει ατιμώρητα, εκτός από τον Νόρμαν Μπέιτς, ο οποίος τους κατοικεί φυσιολογικά, μια και είναι διχασμένη προσωπικότητα. Τα – ίσως- διασημότερα 40 δευτερόλεπτα του σινεμά (με το οκταήμερης διάρκειας γύρισμα, τη μους σοκολάτα, τις μαχαιριές στο πεπόνι ως ηχητικό εφέ και το ηχητικό μείγμα μουσικής και ήχων πουλιών) έχουν αναλυθεί όσο λίγα στα χρονικά, αφήνοντας ατυχώς σε δεύτερη μοίρα σκηνές που αναδεικνύουν τη σκηνοθετική ευφυΐα του Hitchcock σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, όπως τη σφαγή του ντετέκτιβ. Ο μεγάλος σκηνοθέτης μετατρέπει το θεατή σε πειθήνιο όργανό του, κάνοντας τον να υποφέρει μέχρι θανάτου... Αναρωτηθείτε μονάχα πόσοι από εμάς σκεφτόμαστε δυο φορές για να κλείσουμε την κουρτίνα στο ντους μετά απ’ αυτό...