LA DOLCE VITA – Γλυκιά ζωή 1960 (Federico Fellini):

Το πρώτο μεγάλο αριστούργημα του Fellini, σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη και η ταινία που αποτέλεσε όσο ελάχιστες βαρυσήμαντο γεγονός στην εποχή της, καθιερώνοντας ορολογίες αλλά και τον maestro στο διεθνές στερέωμα. Καθρέφτης μιας κοινωνίας και των ηθών της, μια ταινία που ξεσηκώνει, προκαλεί σκάνδαλο, γίνεται μύθος (στην ελληνική γλώσσα, ίσως και σε άλλες, ο τίτλος της έχει περάσει στην καθομιλουμένη για να σημάνει την τρυφηλή και έντονη νυχτερινή ζωή, όπως και το «παπαράτσι» από το επίθετο του ήρωα της ταινίας). Την ταινία κρατούν στιβαρά, δύο ιερά τέρατα της ιταλικής ηθοποιίας και δύο αγαπημένοι και πολυχρησιμοποιημένοι από τον Fellini ηθοποιοί, ο Marcello Mastroianni (με την απέριττη ερμηνεία του) και η πληθωρική φιγούρα της Anouk Aimee, ενώ η Anita Ekberg θρονιάζεται ως το απόλυτο sex symbol της εποχής. Το «alter ego» του σκηνοθέτη, παρουσιάζεται στις καλύτερες στιγμές του, σαν κοσμικογράφος εφημερίδας με μεγάλες φιλοδοξίες που διασχίζει τη Ρώμη, αντιμετωπίζοντας με ταραχή και ανεκτικότητα τα έκλυτα ήθη και τους στόχους της μεσοαστικής τάξης. Ως νεαρός και διάσημος πλέι μπόι, θα γνωρίσει σταρ, γυναίκες και θα έχει μια αξιοζήλευτη ζωή. Στο διάστημα όμως που εξελίσσεται η ταινία και μέσα στη ζωή της κραιπάλης, της χλίδας και της γιορτής, μια ηλικιακή όσο και ηθική κρίση θα τον θέσει ενώπιον του εαυτού του και του δρόμου που από χρόνια έχει διαλέξει. Είναι αρκετά δυνατός για να αλλάξει τη ζωή του; Η κάμερα του Fellini, παρακολουθεί την μπαρόκ ατμόσφαιρα των 60s, τον κοινωνικό εκφυλισμό, την παρακμή και τη μοναξιά μέσα από μια ματιά ονειρική γεμάτη από πληθώρα συμβολισμών. Ο σκηνοθέτης δείχνει με απόλαυση τη διαφθορά της Ρώμης, ενώ παράλληλα εκφράζει την αποδοκιμασία του στο περιθώριο. Από την ταινία του αυτή, ο Fellini αρχίζει ν' αρνείται ολοένα και περισσότερο (ποτέ όμως ολοκληρωτικά) τις κλασικές δραματουργικές συμβάσεις του κινηματογράφου. Ενώ μέχρι εδώ, ο αφηγηματικός ιστός των ταινιών του αποτελούνταν από επεισόδια, που διατηρούσαν μια στενή αιτιοκρατική σχέση μεταξύ τους και τα πρόσωπα υπάκουαν σε μια προκαθορισμένη τυπολογία (όλα αυτά βασικά χαρακτηριστικά του κλασικού κινηματογράφου), από δω και πέρα, η δραματική πλοκή αρχίζει να γίνεται ισχνή (οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται, τα πρόσωπα περνούν από την οθόνη για να χαθούν στο βάθος της εικόνας), και η αφήγηση να ελευθερώνεται από τα δεσμά του ακαδημαισμού. Η ειρωνεία του τίτλου συμπληρώνεται από την διάσπαρτη κοροϊδία και κριτική απέναντι στους ανθρώπους με μάσκες, στη κενότητα τους και την τιποτένια ενασχόλησή τους με το βρώσιμο κέλυφος των παροδικών ηδονών. Η περίφημη σκηνή με την Anita Ekberg στην Φοντάνα ντι Τρέβι θεωρείται εκ των κλασικότερων από καταβολής κινηματογράφου, με τον σκηνοθέτη να έχει δηλώσει: «Είκοσι πέντε χρόνια μετά, τόσο ο τίτλος όσο και η ίδια η ταινία παραμένουν ταυτισμένα με την Anita». Μια καθαρά εγκεφαλική ταινία που προσφέρεται ως τροφή για σκέψη και αυτοκριτική.